Μάρτης

 Μ Α Ρ Τ Η Σ

Μυρίζω ακόμα τόσο βασανιστικά ζωντανά 

εκείνο το υπέροχα μοναδικό άρωμά σου.

Ξεχειλίζει από εκείνα τα δήθεν καλά σφαλισμένα 

κουτάκια της μνήμης μου...

"Αντέχεις την απουσία;" μοιάζει να με ρωτάει, 

κοιτώντας με με ύφος εκνευριστικά σαρκαστικό, 

καθώς εισχωρεί ηδονικά στις χαραμάδες του μυαλού μου, 

παίρνοντας, όπως κάθε φορά, τη μορφή σου.

Ροζιασμένη η επιδερμίδα μιας γερασμένης ψυχής

που σέρνεται... 

Πού να βρω δύναμη να απαντήσω;

Και πόσο ανόητη μου φαίνεται 

τώρα αυτή η ερώτηση.

Αυτονόητη...

Τρέμω στη σκέψη 

πως ακόμα μία άνοιξη χωρίς εσένα θα ξεκινήσει. 

Επιμένει, βλέπεις, και ο Μάρτης, πως τάχα κάθε άνοιξη

σηματοδοτεί μια νέα αρχή, μια νέα αφετηρία...

Στιχάκια ανούσια, ρομαντικά,

τη στιγμή που η καρδιά το ξέρει κιόλας καλά

πως η άνοιξη - για να'ρθεί - αρκεί μία και μόνο παρουσία.

Η στιγμή κρίνω πως είναι ιδανική 

με ένα ωραίο ψέμα και πάλι να ξεγελαστώ.

"Έχει ξεθυμάνει το άρωμά σου,

έχει ξεθωριάσει η ματιά σου,

έχει ξεχαστεί το άγγιγμά σου..."

Έτσι θα πω.

Σε μένα θα μιλήσω,

προσπαθώντας να με πείσω.

Ξανά. 

Όπως κάθε φορά...