"Οδηγίες χρήσης"

Οδηγίες χρήσης

"Μη δείχνεις αδυναμία... δε θα εκτιμηθεί".

"Μην εκφράζεις λατρεία...θα ποδοπατηθεί"

"Μη φωνάζεις την αγάπη...σαν αγχόνη θα ερμηνευτεί".

Ενοχικό σύμπλεγμα μοιάζει να ταλανίζει

όποιον τόλμησε δυνατά να αγαπήσει.

Στο θέατρο του παραλόγου συμβαίνει συχνά

το ά-λογο να παίρνει τα ηνία 

γεμάτο έπαρση και αλαζονεία.

Μα σαν η αγάπη διαισθανθεί πως δεν της αξίζει τελικά

να σέρνεται και να κατρακυλά,

μοιάζει και ο νους να συνειδητοποιεί

πως, όταν για λάθος ανθρώπους 

μύριες σκέψεις έχεις χαραμίσει,

μικρή ευθύνη σου αναλογεί...

Μόνο να, την επόμενη φορά μη σπαταληθείς,

ψήγματα ψυχής μη σπαταλήσεις.

Βεβαιώσου πρώτα πως ο παραλήπτης 

έχει μάθει σωστά να ερμηνεύει 

της καρδιάς τις οδηγίες χρήσης.

"Άδειες σελίδες"

Άδειες σελίδες

Πόση μελαγχολία με γεμίζει η απουσία...

Παλεύω να κρατήσω ξύπνιες και ζωντανές μνήμες 

από όμορφες στιγμές,

φρέσκες και δροσερές τις σταγόνες της αλλοτινής μας ευτυχίας.

Επί ματαίω...

Αναλογίζομαι ότι αυτό που κυρίως με τρομάζει 

δεν είναι η λησμονιά.

Το μυαλό εξάλλου πάντα ξεχνά όσα ξεθωριάζουν στην καρδιά.

Πιότερο είναι της ζωής μου οι σελίδες 

που με λατρεία 

γέμιζα με λέξεις καμωμένες για σένα.

Άδειες και κενές,

ανεπούλωτες πληγές.

Μοιάζουν να με περιγελούν.

Κι όμως έτσι απλά θέλουν να μου πουν

πως το μελάνι έχει σβηστεί,

επειδή οι λέξεις δε βρίσκουν πια λόγο να ζουν.

"Χαρταετός"

Χαρταετός

[Πηγή για τη φωτογραφία: artgallery.co.uk]

Τρομακτικά μοντέρνοι οι καιροί πια.

Το συναίσθημα μοιάζει να ασφυκτιά.

Είναι κι αυτός ο μόνιμος φόβος,

μην τυχόν αδύναμος φανείς,

μην τυχόν και σε συνεπάρει του έρωτα η μαγεία,

μην τυχόν και χάσεις της λογικής σου τα ηνία.

Ανέφελους ουρανούς από διαυγείς ψυχές,

μάτια φεγγάρια να φεγγίζουν στα σκοτάδια,

λέξεις λίγες και πράξεις ηχηρές

νόημα να δίνουν και πνοή

στης αγκαλιάς τη μαγική σιγή.

"Μάταια τ' αναζητάς και 

χάνεις τον καιρό σου"...

Νάτη πάλι αυτή η ενοχλητική, εσωτερική φωνή.

Σχεδόν αυτοκαταστροφική.

Στα χέρια μου ο χαρταετός σαλεύει,

με επιβάτη την ψυχή μου ξεκινά και ταξιδεύει.

Την ελπίδα γυρεύει, μα η καρδιά της

έχει ανεπιστρεπτί βουβαθεί.

Νικημένος στριφογυρνά και με ορμή τσακίζεται 

από ψηλά.

Ασάλευτη κι η ψυχή μου μένει, 

σε μια σκηνή χωρίς κανέναν θεατή.

Αρκεί...

 Αρκεί...

Αρκεί που διαβάζεις τις αγωνίες που σφυροκοπούν 

το κεφάλι μου.

Αρκεί που νιώθεις τις φοβίες 

που κατακλύζουν το μυαλό μου.

Αρκεί που αγκαλιάζεις το κορμί μου με την καρδιά σου.

Αρκεί που με ξαπλώνεις αναπαυτικά στα όνειρά σου. 

Λίγες στιγμές μένουν ακόμα...

Δε λυπάμαι τόσο. Λογικά θα έπρεπε.

Ίσως γιατί η αγάπη σου έχει γεμίσει με χρώμα 

ακόμα και την άλλη ζωή, 

εκείνη που δε θα προλάβω να ζήσω.

Αρκεί που είσαι εδώ.

Αρκεί που η παρουσία σου φωτίζει το κενό.

Αρκεί που το χάδι σου γράφει αφοσίωσης ορισμούς 

στης ψυχής το λεξικό.

Θλιβερή η λέξη "τέλος".

Ακούς;

Έχει φωνή. Τη δική μου τη φωνή.

Σου ψιθυρίζει, δεν έχει άλλη αντοχή:

"Αρκεί που πρόλαβα να σε γνωρίσω.

Αρκεί που πρόλαβα να σε αγαπήσω.

Αρκεί..."