Άδειες σελίδες
Πόση μελαγχολία με γεμίζει η απουσία...
Παλεύω να κρατήσω ξύπνιες και ζωντανές μνήμες
από όμορφες στιγμές,
φρέσκες και δροσερές τις σταγόνες της αλλοτινής μας ευτυχίας.
Επί ματαίω...
Αναλογίζομαι ότι αυτό που κυρίως με τρομάζει
δεν είναι η λησμονιά.
Το μυαλό εξάλλου πάντα ξεχνά όσα ξεθωριάζουν στην καρδιά.
Πιότερο είναι της ζωής μου οι σελίδες
που με λατρεία
γέμιζα με λέξεις καμωμένες για σένα.
Άδειες και κενές,
ανεπούλωτες πληγές.
Μοιάζουν να με περιγελούν.
Κι όμως έτσι απλά θέλουν να μου πουν
πως το μελάνι έχει σβηστεί,
επειδή οι λέξεις δε βρίσκουν πια λόγο να ζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου