"Κάπου ανάμεσα..."

Κάπου ανάμεσα

Κάπου ανάμεσα στην υπερβολική προφύλαξη του υπερδύναμου εγωισμού μας,

στον τρομακτικό φόβο της συναισθηματικής απόρριψης,

στον δισταγμό να χωρέσουμε τα αισθήματα σε λέξεις,

στην ισχυρή ανάγκη διασφάλισης ενός αλώβητου "εγώ",

στην αβάσταχτη δυσκολία να εκφράσουμε κάποια "όχι",

στην ανεπίστρεπτα χαμένη ευκαιρία να πούμε κάποια "ναι",

στο υπερφίαλο "εγώ"

που δεν καταδέχεται να αγκαλιάσει το "εσύ"...

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε δεσμά που - ειρωνικά γελώντας - ο εαυτός μας γύρω μας πλέκει, κρύβεται μάλλον της ευτυχίας της ψυχής μας το κλειδί.

Δική μας η λίμνη, δικά μας τα νερά, δική μας και η απόφαση να βουτήξουμε και παντοτινά να την ντυθούμε.

Χείμαρρος

Xείμαρρος

 Ας είναι ελάχιστα τα πλατιά ποτάμια που αφήνουμε να περάσουν μέσα από τα δάχτυλά μας χωρίς να πιούμε ούτε μια στάλα...

Αας είναι ορμητικοί όσοι χείμαρροι συναισθημάτων καταφέρνουν να "σβήσουν" τον ενικό της καρδιάς μας...

Ένας τέτοιος χείμαρρος πίστεψα πως ήσουν κι εσύ...

Πλάνη.

Έτσι είναι ο έρωτας, θα πεις. Τυφλός.

Ο χείμαρρος ήταν πράγματι ορμητικός μα, αλίμονο,

τραγικά ρηχός.

Φουρφουράκια

 

Σαν φουρφουράκια στο πρώτο φθινοπωρινό αεράκι να ανεμίζουν τα όνειρά μας, βρίσκοντας αγκυροβόλι σε αγκαλιές που να μπορούν να τα εκπληρώσουν,

Σαν φυλλαράκια φθινοπωρινά να στροβιλίζονται οι επιθυμίες και οι προσδοκίες μας, βρίσκοντας απάγκιο σε μάτια που θα τις κάνουν διαφανείς και εφικτές,

Σαν τα απαλά χρώματα του ουράνιου τόξου μετά την πρώτη φθινοπωρινή βροχή να λάμπουν οι ματιές που συναντήθηκαν αληθινά, για να αρμενίζουν παρέα για πάντα.

Ποδήλατα-ψυχές

Ποδήλατα-ψυχές

Δυσεύρετα που μάταια αναζητήσαμε, αναντικατάστατα που αφελώς πιστέψαμε ότι θα ξαναβρούμε, βασανιστικά κενά που ξεχωριστοί άνθρωποι άφησαν στην ψυχή μας φεύγοντας,

δυνατά συναισθήματα που δεν κατάφεραν να βρουν ανταπόκριση...

Μνήμες φορτωμένες με άρωμα γιασεμιού και χρώμα ήλιου πορφυρού σε ποδήλατα-ψυχές που δε θα κουραστούν ποτέ να ανηφορίζουν.

Παντοτινά προσδοκώντας νηνεμίες, παραδείσους της καρδιάς και έναστρους γαλαξίες...