Φεβρουάριος...

-"Φ οβάμαι", μου είχες πει,
   Ε κείνη τη βροχερή Κυριακή...
      (πόσο τραγικά μακρινή μου φαίνεται τώρα 

       εκείνη η στιγμή).
 "Β ρίσκεσαι παντού", συνέχισες, 

      "και αυτό με κάνει να τρέμω..."
 "Ρ ίγη έρχονται. 
      Με κατακλύζουν, καθώς τρέχω να ξεφύγω 
      από το ίδιο μου το μυαλό, 

      από τον ίδιο μου τον εαυτό", συνέχισες...
-"Ο εαυτός σου είναι που σε κατατρώει, εκείνο το 
   Υ περφίαλο Εγώ που ποτέ σου δεν μπόρεσες 

       να υποτάξεις.
   Α ντίλαλος είναι της δικής σου άηχης ψυχής 
       τα λόγια αυτά",  ήθελα να σου απαντήσω, 

       μα δεν τόλμησα... 
   Ρ αγισμένα κρύσταλλα που έχασαν για πάντα 

      τη λάμψη τους,
   Ι ριδες που ξεπρόβαλαν 

     για να φωτίσουν μολυβένιους ουρανούς
  Ο λα εκείνα τα δυσαναπλήρωτα "είσαι υπέροχη" 

     που μου ψιθύριζες κάθε φορά μετά...
  Σ αν μουντός Φλεβάρης έρχονται τώρα 

     ξανά και ξανά και βουίζουν στου μυαλού μου 

     τις κυψέλες, 

     βροντές από μνήμες εκκωφαντικές 

     που δοκιμάζουν κάθε μέρα και και κάθε στιγμή 

     της ψυχής μου τις αντοχές.

Το extra large μιας αγκαλιάς...

Σε μονοπάτια βαδίζοντας μοναξιάς, 

σκέφτομαι συχνά πυκνά εκείνα τα extra large 

μιας αλλοτινής αγκαλιάς.
Τότε τα νόμιζα μάλλον υπερβολικά 

για το small της δικής μου αντοχής.

"Λάθος σου!", θα πεις.

Το ακούω και ας πονά.

Πόσο δίκιο είχες τελικά

τις στιγμές που μου ψιθύριζες τρυφερά

"Μάτια μου, one size είναι η αγκαλιά"...

Τα χρόνια πέρασαν. 

Μετανιώνω.

Όχι τόσο που δεν κατάφερα 

να ξαναβρώ μια τέτοια αγκαλιά...

Αυτό που πιότερο με θλίβει είναι 

ο ατυχής συγχρονισμός, 

δεν τολμώ να πω εγωισμός...

Μα έχει σημασία ο ορισμός;

Όσους ορισμούς και να βρεις,

και πάλι την ουσία ποτέ δε θα την πεις.

Αποδίδεται, άραγε, με λόγια το αναντικατάστατο "εσύ"

που φεύγοντας άφησε για πάντα 

μια αγκαλιά κενή και μια άδεια ψυχή;