Φεβρουάριος...

-"Φ οβάμαι", μου είχες πει,
   Ε κείνη τη βροχερή Κυριακή...
      (πόσο τραγικά μακρινή μου φαίνεται τώρα 

       εκείνη η στιγμή).
 "Β ρίσκεσαι παντού", συνέχισες, 

      "και αυτό με κάνει να τρέμω..."
 "Ρ ίγη έρχονται. 
      Με κατακλύζουν, καθώς τρέχω να ξεφύγω 
      από το ίδιο μου το μυαλό, 

      από τον ίδιο μου τον εαυτό", συνέχισες...
-"Ο εαυτός σου είναι που σε κατατρώει, εκείνο το 
   Υ περφίαλο Εγώ που ποτέ σου δεν μπόρεσες 

       να υποτάξεις.
   Α ντίλαλος είναι της δικής σου άηχης ψυχής 
       τα λόγια αυτά",  ήθελα να σου απαντήσω, 

       μα δεν τόλμησα... 
   Ρ αγισμένα κρύσταλλα που έχασαν για πάντα 

      τη λάμψη τους,
   Ι ριδες που ξεπρόβαλαν 

     για να φωτίσουν μολυβένιους ουρανούς
  Ο λα εκείνα τα δυσαναπλήρωτα "είσαι υπέροχη" 

     που μου ψιθύριζες κάθε φορά μετά...
  Σ αν μουντός Φλεβάρης έρχονται τώρα 

     ξανά και ξανά και βουίζουν στου μυαλού μου 

     τις κυψέλες, 

     βροντές από μνήμες εκκωφαντικές 

     που δοκιμάζουν κάθε μέρα και και κάθε στιγμή 

     της ψυχής μου τις αντοχές.