Βαλίτσες...

Βαλίτσες

Σε θυμάμαι να σηκώνεσαι αργά από τον καναπέ, να περπατάς με το κεφάλι σκυφτό προς την κρεβατοκάμαρα. Νόμιζα πως θα ξάπλωνες για λίγο. Φαινόσουν κουρασμένος.

Το κριικ του σκουριασμένου μεντεσέ με έκανε κάπως να ανατριχιάσω. Πριν προλάβω να σκεφτώ, ο ήχος από το σύρσιμο της βαλίτσας και το απότομο κλείσιμο της ντουλάπας, υποθέτω για να μην ακουστεί σε επανάληψη το ίδιο ενοχλητικό κριιικ (κοίτα στιγμές που βρίσκει ο νους να προβληματιστεί με λεπτομέρειες) με έκανε να αναπηδήσω και να τρέξω με φόρα μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα.

Θα τη θυμάμαι για πάντα εκείνη τη ματιά. Βασανιστικά παγερή, επώδυνη σαν δυνατό χαστούκι, κενή από αγάπη, πιασμένη χέρι χέρι με τον θυμό και τη θλίψη.

Θα μπορούσα να προσπαθήσω να σε σταματήσω, τη στιγμή που σώριαζες με αναπάντεχη ταχύτητα τα ρούχα μέσα της, θα μπορούσα να σε ρωτήσω "γιατί;", θα μπορούσα να σου ζητήσω για ακόμα μία φορά "συγγνώμη" για όσα όνειρά σου άθελά μου γκρέμισα.

Προτίμησα να γυρίσω στο σαλόνι. Με θυμάμαι να κάθομαι στον καναπέ με άδειο μυαλό, με τα μάτια μου να πονούν, καθώς με δυσκολία κατάφερναν να συγκρατήσουν τα δάκρυα. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω αν ήταν δάκρυα λύπης γι'αυτό που χανόταν ή φόβου για το άγνωστο μετά.

Πέρασαν τα χρόνια. 10 χρόνια, 5 μήνες και 3 ημέρες. 

Κυριακή. Αναφιώτικα. Εκεί στα ανηφορικά στενάκια που συνήθως πηγαίναμε μαζί και χαζεύαμε τη θέα πλάθοντας όνειρα κοινής ζωής, διέκρινα μια σκυφτή φιγούρα. Δίστασα για μια στιγμή να πιστέψω ότι ήσουν εσύ. Μου φάνηκες τόσο κουρασμένος και εύθραυστος, που σχεδόν αισθάνθηκα την ανάγκη να βιαστώ να σε προλάβω, να σε κρατήσω μην πέσεις.

Δεν ξαφνιάστηκες, δεν απομακρύνθηκες... Άφησες το χέρι μου να σε πιάσει από το μπράτσο και με απαλές, αργές κινήσεις μου χάιδεψες τα δάχτυλα.

Φτάσαμε ψηλά και ατενίσαμε τον Λυκαβηττό. Δεν είχες πει τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή.

"...και ξέρεις ποια είναι η αυταπάτη; Νομίζουμε ότι οι γεμάτες βαλίτσες μάς ετοιμάζουν πάντα για καινούρια ταξίδια, για συναρπαστικούς προορισμούς. Ξεχνάμε, βλέπεις, ότι όταν είναι φορτωμένες με μνήμες αληθινού έρωτα, παραμένουν βαριές και ασήκωτες, στην ίδια στάση, στον ίδιο σταθμό...".

Μαζί με το απαλό ανοιξιάτικο αεράκι, τα λόγια σου κινήθηκαν γλυκά προς τα αυτιά μου  και σαν ζεστό χάδι απλώθηκαν προς τη μεριά της καρδιάς μου, γαληνεύοντας μετά από τόσα χρόνια τους αγριεμένους της χτύπους...