Έρωτας...

 "Έρωτας"

Θυμάμαι που όλοι, φίλοι και γνωστοί, χαίρονταν 

κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Τριαντάφυλλα, τούρτες σε σχήμα καρδιάς,

μαξιλαράκια, αρκουδάκια, σοκολατάκια και όλα τα σχετικά.

Θυμάμαι πως τα έβρισκα κάπως αστεία όλα αυτά. 

Ίσως και λίγο επιτηδευμένα, φτιασιδωτά.

Αμφιταλαντευόμουν, βέβαια, το ομολογώ.

 Ήταν ζήλια όλο αυτό, 

βαθιά πεθυμιά

να γευτώ κι εγώ την απόλαυση της ανταπόκρισης 

σε κάτι τόσο αφοπλιστικά δυνατό;

Μεγάλωσα πια.

Μέρες τέτοιες περάσαν πολλές.

Βουβοί επισκέπτες. Τύραννοι της ψυχής, κάποιες στιγμές.

Είπα πολλά. Ένιωσα πολύ περισσότερα.

Καμία απάντηση δεν πήρα.

Κανένα "κι εγώ" δεν άκουσα.

Κανονικά θα έπρεπε να αισθάνομαι πικρία,

σίγουρα μια κάποια μελαγχολία.

Κι όμως.

Στου ανεκπλήρωτου πόθου τον καμβά 

μια φράση γραμμένη μοναχά:

"Θα ήμουν στ'αλήθεια θλιβερά φτωχή, 

αν τόσο βαθιά δε σε είχα ερωτευτεί".