Το extra large μιας αγκαλιάς...

Σε μονοπάτια βαδίζοντας μοναξιάς, 

σκέφτομαι συχνά πυκνά εκείνα τα extra large 

μιας αλλοτινής αγκαλιάς.
Τότε τα νόμιζα μάλλον υπερβολικά 

για το small της δικής μου αντοχής.

"Λάθος σου!", θα πεις.

Το ακούω και ας πονά.

Πόσο δίκιο είχες τελικά

τις στιγμές που μου ψιθύριζες τρυφερά

"Μάτια μου, one size είναι η αγκαλιά"...

Τα χρόνια πέρασαν. 

Μετανιώνω.

Όχι τόσο που δεν κατάφερα 

να ξαναβρώ μια τέτοια αγκαλιά...

Αυτό που πιότερο με θλίβει είναι 

ο ατυχής συγχρονισμός, 

δεν τολμώ να πω εγωισμός...

Μα έχει σημασία ο ορισμός;

Όσους ορισμούς και να βρεις,

και πάλι την ουσία ποτέ δε θα την πεις.

Αποδίδεται, άραγε, με λόγια το αναντικατάστατο "εσύ"

που φεύγοντας άφησε για πάντα 

μια αγκαλιά κενή και μια άδεια ψυχή;