Αρκεί...

 Αρκεί...

Αρκεί που διαβάζεις τις αγωνίες που σφυροκοπούν 

το κεφάλι μου.

Αρκεί που νιώθεις τις φοβίες 

που κατακλύζουν το μυαλό μου.

Αρκεί που αγκαλιάζεις το κορμί μου με την καρδιά σου.

Αρκεί που με ξαπλώνεις αναπαυτικά στα όνειρά σου. 

Λίγες στιγμές μένουν ακόμα...

Δε λυπάμαι τόσο. Λογικά θα έπρεπε.

Ίσως γιατί η αγάπη σου έχει γεμίσει με χρώμα 

ακόμα και την άλλη ζωή, 

εκείνη που δε θα προλάβω να ζήσω.

Αρκεί που είσαι εδώ.

Αρκεί που η παρουσία σου φωτίζει το κενό.

Αρκεί που το χάδι σου γράφει αφοσίωσης ορισμούς 

στης ψυχής το λεξικό.

Θλιβερή η λέξη "τέλος".

Ακούς;

Έχει φωνή. Τη δική μου τη φωνή.

Σου ψιθυρίζει, δεν έχει άλλη αντοχή:

"Αρκεί που πρόλαβα να σε γνωρίσω.

Αρκεί που πρόλαβα να σε αγαπήσω.

Αρκεί..."