"Κάπου ανάμεσα..."

Κάπου ανάμεσα

Κάπου ανάμεσα στην υπερβολική προφύλαξη του υπερδύναμου εγωισμού μας,

στον τρομακτικό φόβο της συναισθηματικής απόρριψης,

στον δισταγμό να χωρέσουμε τα αισθήματα σε λέξεις,

στην ισχυρή ανάγκη διασφάλισης ενός αλώβητου "εγώ",

στην αβάσταχτη δυσκολία να εκφράσουμε κάποια "όχι",

στην ανεπίστρεπτα χαμένη ευκαιρία να πούμε κάποια "ναι",

στο υπερφίαλο "εγώ"

που δεν καταδέχεται να αγκαλιάσει το "εσύ"...

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε δεσμά που - ειρωνικά γελώντας - ο εαυτός μας γύρω μας πλέκει, κρύβεται μάλλον της ευτυχίας της ψυχής μας το κλειδί.

Δική μας η λίμνη, δικά μας τα νερά, δική μας και η απόφαση να βουτήξουμε και παντοτινά να την ντυθούμε.

Χείμαρρος

Xείμαρρος

 Ας είναι ελάχιστα τα πλατιά ποτάμια που αφήνουμε να περάσουν μέσα από τα δάχτυλά μας χωρίς να πιούμε ούτε μια στάλα...

Αας είναι ορμητικοί όσοι χείμαρροι συναισθημάτων καταφέρνουν να "σβήσουν" τον ενικό της καρδιάς μας...

Ένας τέτοιος χείμαρρος πίστεψα πως ήσουν κι εσύ...

Πλάνη.

Έτσι είναι ο έρωτας, θα πεις. Τυφλός.

Ο χείμαρρος ήταν πράγματι ορμητικός μα, αλίμονο,

τραγικά ρηχός.

Φουρφουράκια

 

Σαν φουρφουράκια στο πρώτο φθινοπωρινό αεράκι να ανεμίζουν τα όνειρά μας, βρίσκοντας αγκυροβόλι σε αγκαλιές που να μπορούν να τα εκπληρώσουν,

Σαν φυλλαράκια φθινοπωρινά να στροβιλίζονται οι επιθυμίες και οι προσδοκίες μας, βρίσκοντας απάγκιο σε μάτια που θα τις κάνουν διαφανείς και εφικτές,

Σαν τα απαλά χρώματα του ουράνιου τόξου μετά την πρώτη φθινοπωρινή βροχή να λάμπουν οι ματιές που συναντήθηκαν αληθινά, για να αρμενίζουν παρέα για πάντα.

Ποδήλατα-ψυχές

Ποδήλατα-ψυχές

Δυσεύρετα που μάταια αναζητήσαμε, αναντικατάστατα που αφελώς πιστέψαμε ότι θα ξαναβρούμε, βασανιστικά κενά που ξεχωριστοί άνθρωποι άφησαν στην ψυχή μας φεύγοντας,

δυνατά συναισθήματα που δεν κατάφεραν να βρουν ανταπόκριση...

Μνήμες φορτωμένες με άρωμα γιασεμιού και χρώμα ήλιου πορφυρού σε ποδήλατα-ψυχές που δε θα κουραστούν ποτέ να ανηφορίζουν.

Παντοτινά προσδοκώντας νηνεμίες, παραδείσους της καρδιάς και έναστρους γαλαξίες...

Ομπρέλες

Ομπρέλες 

[Θεσσαλονίκη, Νέα Παραλία]

Σε βροχές δακρύων έρωτα, σε θύελλες ισχυρών και αξεπέραστων συναισθημάτων, σε καταιγίδες από αυτές που η αληθινή αγάπη ορίζει, σε φθινοπωρινές ψιχάλες από λόγια τρυφερά και ματιές φωτιές, σε σταγόνες ευτυχίας που αποκαλυπτικά ξεπλένουν την καρδιά μας, ομπρέλες μην ανοίγεις, μια αγκαλιά... μόνο... για πάντα μέσα σου να μπορέσεις να τα κρατήσεις.

Κλειδοθήκη

 Μην τα παρατάς ποτέ. 
Συνήθως το τελευταίο κλειδί είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα.
(P. Coehlo)...

...και σαν δικαιωθείς, άστο να κρέμεται (για πάντα) στην κλειδοθήκη να σου θυμίζει με γλυκόπικρη νοσταλγία όλες τις ήττες που νοηματοδοτούν τις νίκες και όλες τις απογοητεύσεις 
που πολύχρωμα χρωματίζουν τις αληθινές έλξεις και τις βαθιές συγκινήσεις. 

Στην αγκαλιά της νύχτας

Στην αγκαλιά της νύχτας

 Όταν ο ήλιος στην αγκαλιά της νύχτας πάει να κοιμηθεί, 

ας έχει...

...όμορφα λόγια να της ψιθυρίσει στο αυτί από όσα τρυφερά άκουσε, γλυκές εικόνες να της μεταφέρει από όσα συγκινητικά αντίκρισε, πολυσήμαντες σιωπές να της μηνύσει όσα οι λέξεις δεν χωρούν ή δεν μπορούν να περιγράψουν και ονειρικές μελωδίες να τη νανουρίσει από όσα αθώα, παιδικά και άδολα συνάντησε μέχρι να γείρει.

Για ένα βαλς

Για ένα βαλς

[Βυτίνα]

Και όταν το φως της ματιάς, της καρδιάς και του μυαλού μας είναι έτοιμο να γείρει, να ξαπλώσει, να ξεκουραστεί, αποκαμωμένο ίσως από τα "σ'αγαπώ" που δεν αντήχησαν, από τα "σ'ευχαριστώ" που δεν αναγνωρίστηκαν, από τα "μου λείπεις" που δεν ακούστηκαν, μια μικρή λάμψη ας μένει εκεί, σε μια γωνίτσα της ύπαρξής μας, τούτο να θυμίζει: 

εκείνος που, χωρίς τίποτα να προσμένει, αγάπη, νιάσιμο και έρωτα προσφέρει, είναι πάντα ο πλουσιότερος, πληρέστερος και ευτυχέστερος όλων...και έτσι μπορεί πάντα να "χορεύει" στον ρυθμό ενός βαλς ονείρων που δε θα πάνε ποτέ χαμένα...

Αναντικατάστατοι

 Αναντικατάστατοι

[Λιμνή Δόξα, Φενεός]

Τα στενά περάσματα μην τα φοβάσαι. 
Αυτά είναι που σηματοδοτούν τα αληθινά όρια του εαυτού μας, ξεγυμνώνουν μασκαρεμένες καλοσύνες και καταδεικνύουν τους πολύτιμους συνοδοιπόρους στο ούτως ή άλλως σύντομο μονοπάτι της ζωής...

...όσους ακάματα προσφέρουν χρόνο, νου και καρδιά, 

...όσους αγόγγυστα και αμετανόητα αφαιρούν κομμάτια του "εγώ" για το "εσύ", 

...όσους δικαίως είναι, για όλα αυτά μαζί, 

αυθεντικά αναντικατάστατοι.

Λίκνισμα

Λίκνισμα 

[Παύλιανη, Πάρκο]

Λίκνισμα απαλό η φωνή σου,

σε βαμβακένια σύννεφα η μορφή σου σχεδιασμένη,
στις πιο απαλές πτυχές της τρυφερής ψυχής σου άρρηκτα δεμένη,
αναρωτιέμαι τι άλλο μου μένει,
αμετανόητα να σε αγαπώ και η καρδιά μου να προσμένει.

Σταγόνες...

Σταγόνες... 

Σαν σταγόνες τρεχούμενου νερού, τόσο διαρκούν οι πιο ακριβές μας στιγμές, αυτές που τόσο θα' θελες να μην κυλήσουν, μη χαθούν, σαν εύθραυστο μωρό αγκαλιά να τις κρατήσεις. 

Πριν βιαστείς με ένδυμα νοσταλγίας να τις ντύσεις, 
άσε απλά τη σκέψη σου στον δρόμο της αιωνιότητας να τις περπατήσει.

[Μηλιές, Πήλιο]

Ασήμαντα μεγαλειώδη

 

Ασήμαντα μεγαλειώδη

-Σε αγαπώ με μία δύναμη που τρελαίνει και παραλύει κάθε λογική. Νιώθω ότι είναι το πιο μεγαλειώδες που μου έχει συμβεί ποτέ. Και αυτό από μόνο του έχει μια μαγεία μοναδική.

-Να ξέρεις, για να είναι μεγαλειώδες, πρέπει να το νιώθουν και οι δυο. Αν είσαι μόνη σε αυτό, τυραννία μοιάζει μάλλον παρά μαγεία.

"...Μπορούν άραγε τα λόγια να τσαλαπατούν στιγμές που ξεγυμνώνουν και ομολογούν ολάκερες ψυχές;"

Ναι, δυστυχώς το μπορούν...

"Σ'αγαπώ"

Σ'αγαπώ

Στης σιωπής σου την ηχώ

ακούω ένα απεγνωσμένο "σ'αγαπώ"

που δε βρήκε τη δύναμη να ακουστεί.

Στης ματιάς σου τη στροφή

βλέπω μια ανάγκη ασφυκτική

που δε βρήκε το θάρρος να εκφραστεί.

Και εκεί, στου φιλιού σου τον λυγμό,

αγγίζω μια βαθιά πληγή που πλέον έγινε ουλή. 

Έχει σχήμα, έχει μορφή, μα πάνω απ' όλα έχει φωνή,

σιγανή, τρεμουλιαστή κι όμως τόσο ηχηρή:

"Μαζί σου κάθε μέρα μοιάζει Κυριακή".